Syndrom kolana biegacza – objawy i leczenie zachowawcze.
Kolano biegacza jest kontuzją obejmującą urazem i bólem przedni przedział stawu kolanowego. Według różnej nomenklatury do jednostki tej zaliczane są: zespół tarcia pasma biodrowo – piszczelowego, zespół bocznego przyparcia rzepki oraz rozmiękania rzepki. Jak sama nazwa wskazuje grupą najbardziej narażoną na tę kontuzję są osoby biegające długie dystanse, ale także uprawiające sporty wytrzymałościowe.
Ten typowy uraz przeciążeniowy bardzo często przeszkadza lub wręcz uniemożliwia treningi.
Głównym objawem jest przemijający, niestały dyskomfort i ból pojawiający się w okolicach rzepki, tuż pod nią oraz z boku kolana. Statystycznie kontuzji tej częściej ze względów biomechanicznych ulegają kobiety. Dodatkowo bólowi może towarzyszyć obrzęk.
Najczęstszymi sytuacjami nasilającymi ból są: chodzenie i bieganie, wchodzenie oraz schodzenie ze schodów oraz pozycje, w których długo utrzymujemy staw kolanowy w pozycji zgięcia czyli kucanie, klękanie, długie siedzenie przy biurku lub w samochodzie.
Spowodowane jest to przypieraniem bocznego brzegu rzepki do kłykcia bocznego kości udowej, podwyższając w ten sposób ciśnienie w obrębie stawu rzepkowo – udowego.
Najczęstsze przyczyny powstawiania „kolana biegacza” to:
– sumujące się mikrourazy oraz przeciążenia treningowe
– dysbalans mięśniowy ( nadmiernie napięte pasmo biodorowo – piszczelowe względem głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda)
– osłabienie siły i wytrzymałości mięśni kulszowo – goleniowych oraz czworogłowego uda
– zwiększony kąt Q stawu kolanowego
– płaskostopie oraz nieprawidłowo ustawienie stopy w kierunku pronacji
– nieprawidłowa biomechanika i stabilizacja stawu biodrowego
– nadmierne napięcie mięśniowo – powięziowe
W momencie powtarzającego się bólu w przednio-bocznym przedziale kolana należy udać się na konsultacje do lekarza sportowego/ortopedy. Odpowiednie testy kliniczne, palpacja, charakterystyczny wywiad chorobowy oraz ewentualne badania obrazowe potwierdzające postawioną diagnozę powinny pozwolić na skierowanie osoby cierpiącej na powyżej opisaną kontuzję na odpowiednią rehabilitacje.
W przypadku „kolana biegacza”, leczenie operacyjne powinno być ostatecznością.
U większości pacjentów leczenie zachowawcze powinno przynieść sukces terapeutyczny. Do pierwszoplanowych działań należą:
– wzmacnianie mięśnia czworogłowego uda, w szczególności głowy przyśrodkowej ( ważne, aby ćwiczenia prowadzone były w przedziale zgięcia kolana 0-80 stopni, po to, aby nie przeciążać stawu rzepkowo – udowego)
– rozciąganie oraz rozluźnianie powięziowe mięśnia naprężacza powięzi szerokiej oraz pasma biodrowo – piszczelowego.
– zastosowanie ćwiczeń korygujących oraz wkładki ortopedycznej poprawiającej biomechanikę stopy
– elektrostymulacja głowy przyśrodkowej mięśnia czworogłowego uda
– kinesiotaping
W dalszej części skupiamy się na mięśniach stabilizujących tułowia „core stability”; ćwiczeniach na niestabilnym podłożu, treningu funkcjonalnym.
Mateusz Oniśk